Τετάρτη, 07 Νοεμβρίου
«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πικρία της ζωής» επιμένει ο ποιητής! «Τους ζωντανούς, τα μάτια σου, ας θρηνήσουν. Θέλουν —μα δεν μπορούν να λησμονήσουν»!
Σκέψεις πανάρχαιες που επανέρχονται κάθε τόσο σαν ο άνθρωπος βρίσκεται —και βρίσκεται καθημερινά— μπροστά στο φοβερό μυστήριο της εκδημίας, του αποχωρισμού. Ενεοί, λοιπόν, μπροστά στο μεγάλο δίλημμα! Να γείρομε το ζυγό στη πλευρά της Λήθης που μας υπόσχεται αέναη ευτυχία στη Γη των Μακάρων ή προς εκείνη της Μνήμης, η οποία κρατά στο πανέρι της το επαχθές φορτίο της ζωής: Νόημα βίου, ευθύνες, αποφάσεις, θλίψεις, ενοχές!
Είμαστε, βέβαιοι ότι η ευγενική σου ψυχή δε θα ήθελε εύκολο βάλσαμο για τις πίκρες της ζωής, για τους μόχθους, τις αγωνίες, την πρόωρη αναχώρηση!
Σαν έτοιμος από καιρό αποχαιρέτησες με αξιοπρέπεια την Αλεξάνδρεια που έφευγε. Δεν καταδέχτηκες μάταιες ελπίδες και υποσχέσεις. Δε σου άξιζε εσένα μια τέτοια λιποψυχία.
Είδες πάντα τη ζωή κατάματα, χωρίς φτηνά φτιασίδια, και αναζήτησες το νόημά της στα μάτια των άλλων. Μέσα από τη συλλογικότητα και την προσφορά στους συνανθρώπους και στον τόπο σου. Και αγωνίστηκες τον καλό αγώνα μέσα από πολλά μετερίζια.
Και αυτό, αγαπητέ μας Τζώρτζη, γιατί συγκίνηση εκλεκτή θέρμαινε την ψυχή σου, γιατί έχτισες τη ζωή σου με όρους αισθητικούς, όρους ομορφιάς, πάνω σε δυο μεγάλες αξίες: Το υψηλό αίσθημα ευθύνης και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο, σε καθέναν ξεχωριστά, αλλά και στο σύνολο. Δρόμος εξαιρέτως δύσκολος, φορτίο επαχθές —όπως πάντα ο δρόμος της Αρετής—, πλην εσύ τον διάλεξες συνειδητά γιατί γνώριζες πως η στενή πύλη και η τεθλιμμένη οδός «απάγουν εις την ζωήν και ολίγοι εισίν οι ευρίσκοντες αυτάς»!
Υπηρέτησες υποδειγματικά την κοινωνία μέσα από την στέρεη οικοδόμηση και μέριμνα της φαμίλιας σου, αλλά και μέσα, από την προσφορά στο κοινωνικό σύνολο είτε μόνος, είτε συντεταγμένος στους θεσμούς και συλλογικούς φορείς του τόπου μας. Την επαχθή Μνήμη επιλέγουμε σήμερα και εμείς, αποχαιρετώντας στο στερνό σου ταξίδι, εκείνη που επιμένει να δείχνει τον δρόμο της ευθύνης, του χρέους και της προσφοράς, τον δρόμο που μας δίδαξες με το σύντομο διάβα σου από τον εφήμερο τούτο κόσμο.
Θα ζεις μαζί μας όχι μόνο στο ξεφύλλισμα των ρόδων της αυλής σου ή στα ρόδινα σύννεφα του δειλινού, αλλά —και κυρίως— όταν τα προβλήματα, που δε λείπουν ποτέ, θα μας πιέζουν ασφυκτικά, όταν θα πρέπει να αποβάλουμε τη δορά, το πρόσχημα, του επιτήδειου ουδέτερου και να πάρουμε αποφάσεις με κρίσιμο ηθικό πρόσημο.
Λέγοντας σου το ύστατο ΧΑΙΡΕ, δεν μπορώ παρά να επαναλάβω τον Απόστολο των Εθνών:
«Ου θέλομεν δε υμάς αγνοείν, αδελφοί, περί των κεκοιμημενων, ίνα μη λυπείσθε, καθώς και οι λυπεί οι μη έχοντες ελπίδα».
Καλό σου ταξίδι καλέ μας φίλε.-
Σχόλια:
0 σχόλια:
Τα σχόλια θα αναρτώνται εφόσον υπάρχει Όνομα και Επίθετο σχολιαστή, σε διαφορετική περίπτωση (ψευδώνυμο ή ανώνυμα) θα διαγράφονται αυτόματα από το σύστημα.